GPS-Spel: Duivelse Driehoek

Geef toch toe, dat je van kindsbeen af een dromer bent geweest. Dat je zag en hoorde wat anderen niet konden zien of horen – doorschijnende wezens in het woud van je dromen, een stem in je hoofd die de jouwe niet was: nu eens was de stem van een man, dan weer die van een vrouw, een jongen, een meisje. Maar ze sprak altijd Engels, zodat jij de taal van Shakespeare al machtig was nog voor je de driewieler inruilde voor een echte fiets, en zonder één enkele les te krijgen. Je kon geen Engels schrijven en je durfde het niet spreken – omdat je het later ook niet wilde , is je accent altijd afschuwelijk gebleven –, maar je begreep alles wat de stemmen je vertelden. Bijvoorbeeld, hoe je voortdurend verdwaalde… … in realms apart from the visible world; spending my youth and adolescence in ancient and little known books, and in roaming the fields and

@ http://www.facebook.com/patrick.bernauw Mijn jonge vriend, U vraagt zich af wie ik ben, wie ik werkelijk ben, en wat mij drijft. U bent niet (meer) in staat mij op mijn woord te geloven. Dat begrijp ik. U hebt zelf te veel verhalen verzonnen en al te vaak uw fictie vermomd als een feit, om zonder meer geloof te hechten aan een correspondent die plotseling uit het niets is opgedoken en de naam Lovecraft draagt. Vandaar dat het mij zinvol lijkt, voordat ik een tip van de sluier oplicht over de taak die ons wacht, u een hard en onloochenbaar bewijs te verschaffen met betrekking tot de plaats waar ik mij bevind, meer bepaald dus de Brug van Einstein-Rosen. Al van kindsbeen af koestert u een gruwelijke – en voor iedereen onverklaarbare – aversie voor alles wat met de kermis te maken heeft. Onverklaarbaar voor iedereen, mijn jonge vriend – behalve voor u dan, en voor mij. Zelf slaagt u er doorgaans in het trauma uit uw kindertijd min of meer uit uw parate geheugen te ver

@ Patrick Bernauw Mijnheer, Vergeeft u mij de enigszins onorthodoxe wijze waarop ik mij tot u richt, maar waar ik mij bevind, staan mij helaas geen andere communicatiemiddelen ter beschikking. En de tijd dringt, mijnheer. Ik weet dat u het werk van Zecharia Sitchin kent, die zowel in oeroude Sumerische teksten als in de Bijbel verwijzingen heeft gevonden naar Niburu, een planeet die op zekere tijdstippen ons zonnestelsel binnendringt. De passage van Niburu zorgt telkens weer voor aardbevingen en vloedgolven, inslagen van meteorieten, uitbarstingen van vulkanen en ernstige storingen van het aardmagnetisch veld. De Sumeriërs hadden al hun kennis te danken aan Niburu, mijnheer. En meer bepaald aan de Anunnaki, het volk dat deze planeet bewoont. Zij zouden de terugkeer van Niburu voorspeld hebben voor 2003, en toen er dat jaar niets gebeurde voor 2012 – het tijdstip waarop ook een einde komt aan de Vijfde Grote Cyclus van de Mayakalender. Maar een onheil van welhaast ko